Hebefrenia to zespół zaburzeń charakterystycznych dla jednej z form schizofrenii. Termin „hebefrenia” wywodzi się z języka greckiego: hḗbē – „młodość”, „Hēbē” w mitologii greckiej bogini młodości, phrēn – „umysł”, „rozum”, „myślenie”. Zwykle rozwija się wcześnie, około 20. roku życia, i szybko prowadzi do dezintegracji osobowości. Głównymi cechami są dezorganizacja myślenia, zachowania oraz emocji, co skutkuje znacznym niedostosowaniem społecznym. Urojenia i omamy, choć obecne, są mniej wyraźne niż w innych postaciach schizofrenii. Choroba ma zazwyczaj przewlekły przebieg, z okresami względnej poprawy, ale często prowadzi do szybkiego pogorszenia funkcjonowania życiowego.
Hebefrenia to jedna z postaci schizofrenii, charakteryzująca się dezorganizacją myślenia, zachowania i emocji. Choroba ta występuje głównie u młodych osób, zazwyczaj między 15, a 25 rokiem życia.
Objawy hebefrenii
- zaburzenia afektu – płytki, nieadekwatny lub niespójny wyraz emocji (np. nieuzasadniony śmiech lub płacz)
- zdezorganizowane myślenie – trudności w logicznym formułowaniu myśli i spójnej wypowiedzi
- zaburzenia zachowania – brak motywacji, niedbałość o higienę, dziwaczne gesty i mimika
- brak struktury w działaniu – trudność w planowaniu i realizacji codziennych zadań
W odróżnieniu od innych postaci schizofrenii, w hebefrenii rzadziej występują usystematyzowane urojenia i omamy, natomiast dominują chaotyczność i dezorganizacja. Choroba ta ma zazwyczaj przewlekły przebieg i prowadzi do znacznej dezorganizacji funkcjonowania społecznego.
Pojęcie zostało wprowadzone w XIX wieku przez niemieckiego psychiatrę Ewalda Hecker’a w 1871 roku. Hecker opisał hebefrenię jako specyficzną formę schizofrenii występującą u młodych osób, odznaczającą się dezorganizacją myślenia i zaburzeniami afektu.
Obecnie hebefrenia jest klasyfikowana jako schizofrenia zdezorganizowana (F20.1 w ICD-10), a w DSM-5 nie stanowi odrębnej kategorii, lecz wchodzi w zakres ogólnego pojęcia schizofrenii.
