Introjekcja to pierwotny mechanizm obronny polegający na przypisywaniu sobie przekonań, cech i zachowań innych ludzi. Interpretowanie tego, co pochodzi z zewnątrz, jako pochodzącego z wnętrza jednostki. Introjekcja to internalizowanie postaw, wartości i norm poszczególnych osób lub norm społecznych jako własnych, w celu zminimalizowania lęku i niepokoju związanego z odrzuceniem lub dezaprobatą ze strony innych ludzi.
Introjekcja jest jednym z mechanizmów obronnych ego polegający na tym, że osoba go stosująca absorbuje i internalizuje zewnętrzne postawy, wartości lub cechy, zazwyczaj nieświadomie, aby zminimalizować lęk lub wewnętrzne konflikty psychiczne. Proces ten umożliwia radzenie sobie z trudnościami emocjonalnymi poprzez internalizację różnych aspektów zewnętrznego świata.
Stosowanie introjekcji może wynikać z różnych czynników, takich jak wpływ rodziny, społeczeństwa czy kultury. Internalizacji podlegać mogą zarówno pozytywne, jak i negatywne aspekty.
Przykłady introjekcji
Przykładem introjekcji może być osoba, która internalizuje wymagania i oczekiwania swoich rodziców lub społeczeństwa, zamiast kierować się własnymi potrzebami i pragnieniami. Innym przykładem jest osoba, która internalizuje negatywne komentarze lub krytykę ze strony innych ludzi, jako swoje własne przekonania oraz wartości. Introjekcja polega na interpretowaniu tego, co pochodzi z zewnątrz jednostki, jako pochodzącego z jej wnętrza. Przykłady introjekcji obejmują internalizację norm społecznych, moralności, oczekiwań rodziny, a także wzorców zachowań.
– przejmowanie cech osoby agresywnej
– pragnienie dziecka, by stać się takim, jak rodzic
– dążenie do osiągnięcia wysokiego statusu społecznego
– obsesyjne dążenie do perfekcji fizycznej jako przejaw kultywowania idei zewnętrznego piękna
– osoba wychowana w rodzinie, gdzie przykłada się dużą wagę do uczciwości, może internalizować tę wartość, stając się uczciwą i sumienną
– osoba religijna może mieć poczucie winy za pewne zachowania, nawet gdy nie są one bezpośrednio związane z religią
