Myślenie magiczne to termin używany w psychologii rozwoju, który opisuje charakterystyczne sposoby myślenia dzieci w wieku przedszkolnym. Jest to forma myślenia, która charakteryzuje się przypisywaniem niezwykłych lub nadnaturalnych właściwości przedmiotom, zjawiskom lub wydarzeniom.
Dzieci w fazie myślenia magicznego często wykazują przekonanie, że ich myśli, życzenia lub działania mają wpływ na rzeczywistość w sposób nielogiczny lub niezwiązany z przyczynowością. Mogą wierzyć, że ich zabawki mają uczucia i myśli, a magiczne rytuały lub zaklęcia mogą wpływać na to, co się dzieje w świecie.
Przykłady myślenia magicznego u dzieci obejmują takie przekonania jak:
- Przekonanie, że pewne działania lub rytuały mogą wpłynąć na zdarzenia (np. skakanie trzy razy przed wyjściem może przynieść szczęście).
- Przekonanie, że przedmioty posiadające cechy fizyczne innych osób lub zwierząt posiadają również ich cechy psychiczne (np. pluszowy miś ma uczucia jak prawdziwy miś).
- Przekonanie, że myśli lub życzenia mogą wpływać na to, co się dzieje w świecie (np. myślenie o czymś negatywnym może przyciągnąć to zdarzenie).
Myślenie magiczne jest naturalnym etapem rozwoju poznawczego u dzieci i zwykle ustępuje wraz z rozwojem umiejętności logicznego myślenia. W miarę jak dzieci zdobywają doświadczenie i poznają prawa przyrody, zjawiska przyczynowo-skutkowe i reguły logiczne, stają się bardziej racjonalne i przestają polegać na myśleniu magicznym.
Myślenie magiczne ma ważną rolę w rozwoju wyobraźni, kreatywności i eksploracji świata przez dzieci. Jest też często wykorzystywane w literaturze dla dzieci, baśniach i opowiadaniach fantastycznych, które pobudzają ich wyobraźnię i rozwijają kreatywność.
