Pojęcie zaburzenia schizoafektywne sformułowane zostało w roku 1933 przez Jacoba Kasanina i odnosiło się do grupy pacjentów manifestujących objawy zarówno schizofrenii jak i zaburzeń maniakalno-depresyjnych, u których nie można jednoznacznie rozpoznać jednego z tych zaburzeń. Ukazywało również wady podejścia ściśle kategorialnego oraz binarnego, zaproponowanego przez Kraepelina. Alternatywą miało być stanowisko głoszące istnienie kontinuum rozciągające się od depresji jednobiegunowej, przez chorobę afektywną dwubiegunową i zaburzenia schizoafektywne, ku typowej schizofrenii. Ze względu na brak dowodów na istnienie jakichkolwiek naturalnych granic pomiędzy schizofrenią, a zaburzeniami maniakalno-depresyjnymi – gdyż u większości osób z utrwaloną chorobą psychiczną stwierdza się mieszaninę objawów afektywnych (maniakalno-depresyjnych) oraz objawów przypisywanych schizofrenii – obecnie panuje przekonanie, że podejście oparte na modelu kontinuum może być ujęciem właściwszym niż podejście kategorialne bądź bimodalne.
Zaburzenia schizoafektywne łączą cechy schizofrenii oraz zaburzeń afektywnych (nastroju). Osoby u których je zdiagnozowano mogą doświadczać charakterystycznych objawów schizofrenii, takich jak omamy, urojenia, dezorganizacja myślenia, a także objawów zaburzeń afektywnych, takich jak epizody manii lub depresji.
Zaburzenia schizoafektywne występują zwykle w dwóch formach: typ mieszany (z epizodami manii lub depresji i jednocześnie urojeniami i/lub omamami) bądź też typu depresyjnego (z epizodami depresyjnymi i jednocześnie urojeniami i/lub omamami). W niektórych przypadkach mogą wystąpić również epizody manii lub hipomanii.
Przyczyny zaburzeń schizoafektywnych nie są w pełni znane, ale uważa się, że są to choroby wieloczynnikowe, związane z czynnikami biologicznymi, genetycznymi i psychologicznymi. Leczenie zaburzeń schizoafektywnych polega na stosowaniu kombinacji terapii farmakologicznej oraz psychoterapii, która pomaga osobie w radzeniu sobie z objawami i poprawia jakość życia.
