Prawa Yerkesa-Dodsona dotyczą wpływu emocji na przebieg, ukierunkowanie i wynik wykonywanych czynności. Głównym skutkiem pobudzenia emocjonalnego jest wzrost energii, jaką organizm ma do dyspozycji. Wzrost ten objawia się w zwiększonej zdolności do wysiłku (siła mięśni i odporność na zmęczenie), przyspieszeniu ruchów, a także, do pewnego momentu, w usprawnieniu czynności.
Prawa Yerkesa-Dodsona opisują wpływ emocji na naszą wydajność w wykonywaniu zadań. W sytuacjach, które wywołują emocje, zazwyczaj lepiej radzimy sobie z zadaniami wymagającymi szybkiego działania i dużego wysiłku fizycznego, ponieważ pobudzenie emocjonalne zwiększa naszą energię i siłę mięśni. Jednakże, wpływ emocji na jakość wykonania zadań zależy od dwóch czynników: wielkości pobudzenia oraz złożoności zadania. Zbyt duże pobudzenie może zaszkodzić naszej wydajności, zwłaszcza w przypadku bardziej skomplikowanych zadań. Prawa te zostały sformułowane przez Yerkesa i Dodsona już w pierwszej dekadzie XX wieku.
W 1908 roku Yerkes i Dodson opublikowali swoje badania, w których stwierdzili, że zwierzęta wykonywały zadania powoli i z błędami przy niskim stopniu pobudzenia. W miarę wzrostu pobudzenia liczba błędów malała, a szybkość wykonania wzrastała. Jednak po przekroczeniu pewnego poziomu pobudzenia wykonanie zadań pogarszało się: czas wykonania wydłużał się, a liczba błędów wzrastała. Yerkes i Dodson, analizując swoje obserwacje, doszli do wniosku, że między wzrostem motywacji a poziomem wykonania istnieje krzywoliniowa zależność. To odkrycie można uogólnić i zastosować do wzrostu pobudzenia emocjonalnego w ogóle, a wynikającą z tego zależność można przedstawić na wykresie.
Yerkes i Dodson zauważyli, że wpływ tego prawa jest modyfikowany przez trudność zadania. Im trudniejsze zadanie, tym niższy poziom pobudzenia emocjonalnego wystarczy do osiągnięcia maksymalnej wydajności. Innymi słowy, umiarkowane pobudzenie emocjonalne może pomóc w wykonywaniu zadań łatwiejszych, ale może przeszkadzać w wykonywaniu zadań trudniejszych.
