Dementia praecox jest pojęciem historycznym, archaicznym wobec współczesnej terminologii psychiatrycznej i psychologicznej. Zostało wprowadzone do użytku w medycynie przez przez belgijskiego psychiatrę Benedicta Morela w roku 1852, a upowszechnione w roku 1896 przez Kraepelina. Pojęcie to oznacza otępienie wczesne i oryginalnie używane było do opisania grupy zaburzeń psychicznych, które charakteryzowały się przewlekłymi i poważnymi zaburzeniami myślenia, percepcji, emocji i funkcjonowania społecznego.
Jednak termin ten przestał być używany, ponieważ był szeroko krytykowany ze względu na brak jednoznacznej definicji i niejednorodność objawów u pacjentów. Obecnie preferowanym terminem dla tych objawów jest schizofrenia, której diagnoza opiera się na kryteriach zawartych w Międzynarodowym Systemie Klasyfikacji Chorób (ICD) lub w Diagnostycznym i Statystycznym Podręczniku Psychiatrii (DSM).
Schizofrenia to chroniczne zaburzenie psychiczne, które objawia się m.in. utratą kontaktu z rzeczywistością, dezorganizacją myślenia, halucynacjami, urojeniami i zaburzeniami emocjonalnymi. Osoby cierpiące na schizofrenię mogą doświadczać trudności w funkcjonowaniu społecznym, zawodowym i codziennym życiu.
Termin dementia praecox jest już przestarzały i nie jest używany obecnie we współczesnej terminologii naukowej.
